Istnieje różne typy reakcji sprzęgania bioortogonalnego, spośród których najpowszechniej stosowane to ligacja Staudingera, cykloaddycja azydkowo-alkinowa katalizowana miedzią (CuAAC), cykloaddycja [3+2] wspomagana szczepem (SPAAC) i Diels z udziałem tetrazyny. Reakcja olchy (IEDDA).
W reakcji CuAAC powstaje 1,4-dipodstawione wiązanie triazolowe, które rozmiarem i geometrią przypomina wiązanie amidowe, wykazując wysoką stabilność termiczną i chemiczną. Reakcja ta może przebiegać szybko w warunkach wodnych, zazwyczaj bez wytwarzania produktów ubocznych i jest kompatybilna z większością grup funkcyjnych. Kontrolując różne ligandy, środki redukujące i proporcje, reakcję sprzęgania alkinu-azydku można skutecznie katalizować zarówno w jednorodnych, jak i heterogenicznych układach reakcyjnych i stosować między innymi w znakowaniu fluorescencyjnym białek, rozdzielaniu nośników w fazie stałej. Reakcje niezawierające miedzi, w tym SPAAC i IEDDA, są szczególnie odpowiednie dla układów żywych komórek, powodując minimalne uszkodzenia komórek, dlatego znajdują zastosowanie w obrazowaniu żywych komórek, znakowaniu glikanów na powierzchni komórek i nie tylko.
Ponadto opracowaliśmy również różnorodne produkty z kulkami magnetycznymi do wzbogacania i separacji biomolekuł modyfikowanych sondami chemicznymi.